اخبار فناوری صنعت آب و برق

تازه ترین خبرها درباره پیشرفت های علمی - فنی٬ پژوهش ها٬همایش ها و ... انرژی و صنعت آب و برق

اخبار فناوری صنعت آب و برق

تازه ترین خبرها درباره پیشرفت های علمی - فنی٬ پژوهش ها٬همایش ها و ... انرژی و صنعت آب و برق

چالشها و راهکارهای مرتبط با رفع آلودگی منابع آب ایران از هیدرو..

آقای دکتر فرهادیان متن زیر را با عنوان "چالشها و راهکارهای مرتبط با رفع آلودگی منابع آب ایران از هیدروکربنهای نفتی" ارسال کرده اند:

در سالهای اخیر، آلودگی برخی از منابع آب شرب، بهداشتی و کشاورزی به هیدروکربنهای نفتی٬ به عنوان یکی از عمده ترین معضلات زیست محیطی در ایران مطرح می باشد. در همین راستا٬ میزان ترکیبات مونوآروماتیک شامل بنزن، تولوئن٬ اتیل بنزن و مخلوط زایلن ها٬ به عنوان یکی از شاخصهای مهم آلودگی منابع آب به مواد نفتی به شمار می رود. این هیدروکربنها سمی و بعضاً سرطان زا می باشند و نشت بنزین٬ گازوئیل و به طور کلی هیدروکربنهای سوختی از مخازن ذخیره در جایگاههای سوخت گیری٬ دفع ناقص فاضلابهای صنعتی در پالایشگاهها٬ صنایع پتروشیمی و صنایع رنگسازی٬ حوادث در خطوط لوله انتقال نفت خام یا تانکرهای حمل مواد شیمیایی و نفتی٬ می تواند از عمده ترین منابع اولیه این آلاینده ها در محیط زیست محسوب گردد.

ترکیبات مونوآروماتیک٬ درصد قابل ملاحظه ای از سوختهای نفتی را به خود اختصاص می دهند. به عنوان نمونه بنزین حاوی ۱۰ الی ۵۹ درصد وزنی از ترکیبات آروماتیک می باشد. از طرفی این ترکیبات نسبت به سایر هیدروکربنهای موجود در مواد سوختی از جمله هیدروکربنهای آلیفاتیک٬ عمدتاً دارای حلالیت بیشتری در آب هستند. به عنوان نمونه حد حلالیت بنزن٬ تولوئن٬ اتیل بنزن و مخلوط زایلن ها در آب به ترتیب ۱۷۸۵ ٬ ۵۳۲ ٬ ۱۶۱ ٬ ۱۸۱ - ۱۶۱ برحسب میلی گرم در لیتر در شرایط استاندارد (دمای ۲۵oc و فشار ۱ بار) می باشد و این در حالی است که ماگزیمم حد مجاز آلودگیهای فوق الذکر در آب قابل شرب به ترتیب ۰۰۵/۰ ٬ ۱ ٬ ۷/۰ و ۱۰ میلی گرم در لیتر می باشد. از طرفی خصوصیات فیزیکی و شیمیایی این ترکیبات مبنی بر آن است که این مواد علاوه بر حلالیت بالا٬ دارای قابلیت دفع توسط فرآیند هوادهی و قابلیت جذب سطحی پایینی توسط خاکهای آلوده به مواد نفتی می باشند.

 روشهای مختلفی جهت حذف ترکیبات مونوآروماتیک از آبهای آلوده وجود دارد که می توان آنها را به طور کلی به سه گروه فیزیکی٬ شیمیایی و بیولوژیکی تقسیم کرد. همچنین این روشها را می توان به دو زیرگروه اصلی تصفیه در محل (in site) و یا پمپاژ و تصفیه (pump and treat) تقسیم کرد.

روشهای تصفیه در محل نسبت به فرآیند پمپاژ و تصفیه جهت حذف آلاینده ها عمدتاً نیاز به مدت زمان بیشتری دارند و البته هزینه های مربوط به پمپاژ و  امکان فرٌاریت هیدروکربنهای آروماتیک در طی عمل پمپاژ و تصفیه را نیز نباید فراموش کرد.

مهمترین روشهای فیزیکی شامل دفع توسط هوا٬ جذب سطحی توسط کربن اکتیو٬ فیلتراسیون با استفاده از تکنولوژی غشایی می باشند. عمدتاً روشهای فیزیکی به تنهایی جزء تکنولوژیهای سبز یا سازگار با محیط زیست محسوب نمی گردند٬ زیرا عموماً آلودگیها از یک فاز به فاز دیگر انتقال می یابد. به عنوان مثال در روش دفع توسط هوا، آلودگیها از فاز مایع به فاز گازی انتقال می یابند و یا در روش جذب سطحی توسط کربن اکتیو٬ آلاینده ها از فاز مایع به فاز جامد منتقل می گردند که پس از رسیدن فاز جامد به حالت اشباع٬ هزینه های قابل ملاحظه مربوط به احیاء و یا دفع اصولی مواد زاید جامد خطرناک در طی این فرآیند٬ می بایست مدنظر قرار گرفته شود.

روشهای شیمیایی نیز که شامل اکسیداسیون شیمیایی و اکسیداسیون فتو شیمیایی می شوند٬ فرآیندهای گران قیمت به حساب می آیند و با توجه به نوع مواد شیمیایی مصرفی و ماهیت آلاینده های موجود در آبهای آلوده٬ امکان تشکیل برخی از مواد آلاینده خطرناک (از جمله هالومتانها) نیز وجود دارد.

بنابراین در خلال همه فناوریهای مختلف قابل استفاده جهت حذف ترکیبات مونوآروماتیک از آبهای آلوده٬ روشهای بیولوژیکی (شامل بیوراکتورها و بازیابی زیستی در محل یا in site bioremediation) اقتصادی تر هستند و سازگاری بیشتری با محیط زیست دارند. در طی این فرآیندها٬ میکروارگانیزمها مواد آلاینده آلی را تحت شرایط هوازی یا بی هوازی حذف می کنند و به ترکیباتی از قبیل دی اکسید کربن٬ آب٬ متان و نمکهای معدنی تبدیل می نمایند.

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد